Geluk is: tevreden zijn met wat er wel is

Het zijn de jaren ‘80 begin jaren ‘90 wanneer ik op de basisschool zit. Voor mij niet mijn beste tijd. Ik wilde er verschrikkelijk graag bij horen. Het was de tijd van Ollily kleding en Levi’s broeken. Van Poppels, Barbies en trollen poppen. Ik wilde het allemaal zo graag zodat ik ook mee kon doen en niets zou missen. Alleen had ik het niet allemaal. Ik wilde er denk ik ook wel Te graag bij horen, wat mij wellicht ook niet het leukste kind maakte om mee te spelen. Wat bazig en niet altijd goed weten wat ik moest doen om dan toch maar leuk gevonden te worden. De angst om iets te missen was groot. Niet op feestjes worden uitgenodigd was verdrietig en ik was intens blij toen die periode voorbij was en ik naar de middelbare school mocht. Nieuwe start.

Maar ook daar was dat gevoel van niets willen missen. Het overal bij willen zijn om mee te kunnen praten. Toch was dat minder sterk en ik hoorde dan wel niet tot de populaire groep, ik had altijd wel een paar vriendinnen waar het goed mee was. Er was nog geen mobiel of sociale media dus ik had geen idee wat er verder nog allemaal was, behalve wat ik zag in mijn directe omgeving. En dat was al veel. Zo anders is het nu.

The Fear Of Missing Out

Fear of missing out of FOMO (in het Nederlands angst om iets te missen) is een vorm van sociale angst of bezorgdheid die een persoon kan ervaren.

Het fenomeen beschrijft de obsessieve bezorgdheid om een sociale interactie, ervaring of andere gebeurtenis mis te lopen en het niet bij te kunnen houden. Dit gevoel wordt vooral geassocieerd met of versterkt door moderne technologieën zoals smartphones en social media (bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Fear_of_missing_out).

FOMO 2.0

Het komt dan wel pas uit de zero’s dat hele FOMO, maar ergens was dat gevoel er al veel eerder, namelijk in mijn vroege jeugd voelde ik dat ook al. In de jaren die volgde is dat gevoel wel verminderd. Je leeft je leven, ziet bij anderen, voelt er iets bij, maar kan me niet bewust herinneren echt bang te zijn iets te missen. Tot het afgelopen jaar. Door de komst van onze dochter is het onmogelijk geworden overal nog bij te zijn. Wat ik niet had verwacht, maar wat toch gebeurd is, is dat vriendschappen en relaties veranderen. Niet alleen dus met je partner, maar met je hele sociale netwerk. Want de tijd van vier keer per week (of vaker) in de kroeg zitten die is voorbij. Ik mis dus vele gesprekken, sociale bijeenkomsten enz.

‘S avonds naar een feestje of verjaardag… dat begint met oppas, maar zelfs dat is als ze nog zo klein zijn niet makkelijk. Ik vertrouw in iedegeval nog niet iedereen met mijn kind. Het gevolg. Ik mis veel. Veel van wat ik vroeger wel mee kon maken. En dat maakt me geregeld verdrietig. Wat toch gek is, want ik heb alles wat ik mij maar kan wensen. Wat is dat toch met dat rare gevoel?

Ik probeer wel zo veel mogelijk mee te krijgen en zit vaak langer op social media iedere dag dan ik eigenlijk zou willen, maar op die manier probeer ik bij te blijven van wat er speelt. Gevolg daarvan? Ik zit uren op mijn telefoon en ik koop soms dingen waar ik me dan later van afvraag waarom wilde ik dat? Voorbeeld. Ik volg meerdere accounts over gezonde voeding, afvallen etc. Want tja, lijf is ook niet meer wat het geweest is. Via een account dat ik volg kwam ik in aanraking met Fit Piggy. Bekend? Zo niet, het zijn bars met chocola, goede vulling en vooral bekend om de extra eiwitten die erin zitten. Zijn ze lekker? Ohja, zeker wel. Maar .. wel 4,79 per stuk! En dan toch zeker wel 300 kcal. Verschillend welke smaak je hebt. Dus voor een paar bars ben je al snel 50,- verder.

Het werd echter zo geprezen dat ik zo bang was dat ik iets miste. Er ontstond ook een vorm van schaarste, want zodra ze online kwamen wilde “iedereen” ze meteen hebben en waren ze vaak al binnen een uur uitverkocht. Dit vergrote het gevoel van FOMO nog veel erger. En in plaats van me te richten op gezondere voeding, was ik bezig hoe ik bars in huis kon krijgen die eigenlijk in de 20% vallen als je leeft volgens de 80-20 principe. Enorm goede marketing, het succes van een influencer op Instagram die de bars promoten en ik .. ik voelde pure stress om ze ook te krijgen… En ineens wist ik het. Ik heb last van van FOMO. FOMO 2.0. Niet die van vroeger, maar nu op mijn 42ste als gevolg van social media.

Ik kan niet alles kopen of bij zijn. Sporten, naar yoga, vriendinnen bezoeken, boeken lezen, gezond eten, afvallen, een leuke vrouw zijn en vooral ook een blije happy mama. Ik was niets van dat alles meer voor mijn gevoel en in plaats van iets deed ik .. helemaal niets of de verkeerde dingen.

Tevredenheid

Met een vriendin besprak ik dit gekke gevoel. Wat is dat toch? Waarom maak ik me om dit soort dingen überhaupt nog druk? Ik wil dat helemaal niet. Maar het lijkt bijna een soort verslaving of is het dat gewoon? Dus ben ik bij mezelf na gegaan naar wat ik nu echt belangrijk vind. En dat is dan uiteindelijk toch mijn gezin.

En nu? Nu probeer ik met dat als uitgangspunt te genieten van wat er wel is. In alle rust een kop koffie drinken in de tuin, dat het ineens wel lukt om even een boek te lezen. Dat we samen een avondje op de bank een serie kunnen kijken terwijl de kleine meid lekker slaapt. Met kleine meid in het zwembad spelen, stukje wandelen of naar de dierentuin. “Gewoon” tevreden zijn. En de rest? Dat komt later. En kan het niet wachten? Dan was het blijkbaar geen echte vriendschap of niet belangrijk genoeg voor mij. Is dat makkelijk? Nee, dat gaat met vallen en opstaan, maar er bewust van zijn is al winst.

Herken je dit gevoel? Zo ja, hoe ga jij hiermee om?